Een waargebeurd verhaal over een ´dollemanshond´(Tolo in het Portugees).
Als een gelukkige hond vrijlevend op en rondom ons terrein in de bergen van Canedo is hij eind oktober j-l-opgepakt dpor de politie en in een ´hondencel´van het gemeentelijke asiel gezet
Het verhaal is gepromoot en heeft 70.942 personene bereikt, 623 emoticonds ( op 10 na alle meelebvend) en 106 opmerkingen, waarvan slecets eeeneen paar negatice van bekende personen die oze organisatie willen vernietigen en niet in staat zijn om het belang van Tolo voorop yte stekken endoor hem te helpen bijvoorbeeld met adoptie bij een famlie met een grote tuin.
Tolo werd gevonden op straat in Custouras-Canedo. Iedereen was bang voor hem. Hij kon echter worden gepakt en naar een halfopen plek worden gebracht aan de achterkant van een onbewoond huis. Die plaats bood zon, schaduw door een boom en er was een speciaal gebouwtje, waar voorheen een geit verbleef,en waarin zelfs vier honden konden schuilen en slapen. De totale oppervlakte was maar liefst 25 m2 groot en kon worden betreden door een metalen staafmatpoort.
Ik gaf hem eten en drinken. In het begin opende ik het hek een beetje om het eten naar hem te gooien, omdat hij te dreigend overkwam. Dat leek echter alsof het uit angst was. Water werd door het hekwerk van de poort in een grote kuip gegoten. De eerste keer dat hij de fles met 6 liter water zag, die ik bij me had, probeerde hij hem aan te vallen, luid blaffend.
Na een tijdje merkte ik dat hij kalmeerde en ik verwachtte dat hij me niet zou aanvallen, tenzij ik hem bedreigde. Dus ik opende het hek om naar binnen te gaan om hem eten en water te brengen.Terwijl hij op afstand bleef ging ik direct naar een plek bij een muur onder een afdak om het eten op de betonnen vloer te zetten terwijl ik zei: Tolo, ik heb eten voor jou!
Ik ben nooit rechtstreeks naar hem toegegaan. Integendeel, het tegenovergestelde gebeurde. Als ik het hek opendeed draaide ik hem altijd de rug toe met het eten hoog en sloot het hek. Het was de manier om hem te laten zien dat ik hem niet bedreigde, maar ook dat ik geen angst had.
Dus werd ik voor hem een betrouwbare leverancier van wat hij minimaal nodig had. Op een gegeven moment werd ik echt verrast. Hij sprong op mijn rug toen ik het hek opendeed en naar binnen stapte. Hij liet me weten dat ik eten moest geven en ik liep naar de gebruikelijke plek met Tolo in de buurt en deponeerde het eten op die vloer. Hij begon meteen als een dolleman te eten, maar er was geen enkele agressie te zien. De hele tijd was dit alles wat ik deed. Heb hem geen enkele keer aangeraakt.
Toen werd ik na een tekenbeet met ernstige fysieke gevolgen opgenomen in het ziekenhuis en daarna in een revalidatiecentrum in Portugal. Tolo was in die tijd naar het natuurgebied in Inha gebracht om vrij te leven, en daarbij nog steeds voedsel en water te krijgen.
Toen ik na anderhalf jaar terugkwam en met mijn looprek de steile weg van zand en stenen naar boven liep, was hij, ongelooflijk, de eerste hond die naar me toe kwam. Hij rook aan mijn hand en hij vond het fijn dat ik hem aanraakte.
Hij was een gelukkige hond geworden zonder stress.. Hij was blij dat hij vrij was om in het veld te rennen, om kleine dieren te achtervolgen, zelfs muggen, zoals honden dat kunnen, en om zoveel mogelijk te snuffelen.
Een hond echter die niet helemaal geschikt was om met een familie in een huis te wonen, maar gelukkig was in een omgeving die meer bij zijn karakter leek te passen.
En nu is hij gepakt door SEPNA (de dierenpolitie) en naar een gemeentelijk asiel gebracht.
Zou Tolo net zo gelukkig zijn als voorheen?
NB
De dag dat we hem uit een kippenhok gingen halen, waar hij, na van de straat te zijn gered, tijdelijk zat voordat hij in de ruimte achter het onbewoonde huis terecht kwam:
Comments