En het werd de meest bijzondere ervaring.
Dertien jaar was ze ongeveer. Ze woonde tien jaar in het asiel. Waarschijnlijk omdat ze zwart was. Dat brengt namelijk ongeluk, maar zoals we al wisten - daar bleek niks van waar.
Wij vonden haar de mooiste hond uit het asiel en wisten meteen; jij hoort bij ons.
Natuurlijk vroegen we ons af hoe lang ze nog te leven zou hebben. Hoe onze dochter van - toen 4 jaar - hier mee om zou gaan. Maar van welke kant we dit ook bekeken, we wilden haar de zon op haar huid laten voelen. Haar overladen met kroelen en kussen. Kleine wandelingen met haar maken.
We zouden haar de tijd geven die ze nodig had om aan haar nieuwe thuis te wennen. We hadden ons voorbereid op haar onrust, haar onwennigheid en alle ongemakjes van haar on-zindelijkheid. Maar alsof ze zich vanaf de eerste dag bewust was van de wending die haar oude leven had genomen, toonde ze diepe, diepe dankbaarheid. Ze liet onze kroelen zich wel bevallen, ze genoot van de kleine wandelingen. Haar favoriete plekje op het terras was inderdaad in de felle zon. En ze heeft vanaf de eerste dag bij ons thuis nóóit binnen geplast of haar behoeften gedaan.
Na een maand begon ze zelfs praatjes te krijgen. Ze blafte niet, maar het hield het midden tussen gekreun en een soort van loeien. Dat werd onderdeel van ons ochtendritueel. Waarbij ze met haar poot tegen de glazen deur gebaarde dat ik de deur open moest doen. Waarop ze vervolgens met haar hoofd een dansje maakte.
Kussens, kleden en manden waren niet aan haar besteed. Ze was tevree met de voor haar vertrouwde koele grond. Ze was dan ook het liefst buiten. Ze sliep zelfs buiten. En hoewel vers gekookte kip haar ook niet bekend was, namen we daar geen aanpassingsproblemen in waar.
Haar heupen begonnen aan kracht te verliezen, maar ze zou dat nooit toegeven. Ik ook niet, daarvoor was ik teveel aan haar gehecht en zij aan het leven. Het bracht ongemakjes met zich mee, dat zeker. Maar eenmaal in de stoïcijnse modus, ruim je het op en ga je verder. Daar waren we samen meester in.
Ze heeft één jaar en drie maanden bij ons van het echte leven mogen genieten en we weten zeker dat ze dat heeft gedaan. We noemden haar de mooiste hond van Portugal en dat zal ze altijd blijven.