Een dier bevrijden van angst en wantrouwen behoort naast het vinden van een welkom thuis en een warm huis tot het belangrijkste wat je met dierenhulp wilt bereiken.
Een groter gevoel van dankbaarheid kan ik me niet voorstellen als je in het geval van Liberta, een middelgroot, maar aan de kleine kant, reutje van 2 tot 3 jaar oud in de shelter opvangt nadat ze uit een wrede door zeg maar gerust een misdadiger geplaatste klem was bevrijd.
Doodsbang kwam hij in de shelter. Dook weg in een hoek en als je dichterbij kwam wist hij niet hoe snel hij in een andere hoek moest komen.
Stapje voor stapje werd de afstand kleier als ik dan op mijn hurken ging zitten, tegen hem praatte, chuifelde elke keer weer een klein beetje verder vooruit waarna ik voer voor hem neerlegde. Ging daarna gelijk weg en liet uiteraard de nodige vraagtekens bij hem achter. Maar ook afnemende twijfels van wie ben je en toenemend vertrouwen en zeker zo belangrijk ook een groeiend zelfvertrouwen.
En toen kwam Liberta op aai-afstand en streek ik voorzichtig met miin hand over zijnn kopje tegelijk rustig pratend.
En nu heeft hij zijn echte karakter laten zien: enthousiast (springt tegen het hek als hij me aan ziet komen en komt direct naar me toe), is lief en heel aanhakelijk.
Geen angst meer, maar vertrouwen en het tonen van zelfvertrouwen. De staart gaat heen en weer: https://youtu.be/TRat9mVDHq4
Een en al dankbaarheid dus? Nog niet helemaal, want er is nog geen welkom thuis en een warm huis. Dáár kunt ú hopelijk voor zorgem. Ik kan het slechts warm aanbevelen om Liberta van harte te adopteren.