Shela,
Ik heb je maar 3 weken gekend, maar wel om je nooit te vergeten.
Je was een voorbeeld van ware liefde tussen mens en dier.
Tijdens mijn revalidatie heb ik over veel dingen nagedacht.
Ook over liefde en kwam tot een heel eenvoudige beschrijving:
Liefde is daar, waar je kunt zeggen, (en er ook naar kunt handelen):
IK BEN ER VOOR JOU!
(Na respect begint het bij empathie als eerste stap)
Ik wilde er voor jou zijn en jijj was er voor mij vanaf het eerste moment dat er contact was en je gelijk voelde dat ik er ook voor jou was
Elke keer als ik binnen was en jij buiten in de omheining (met een paar andere honden) rondom mijn verblijf en je zag mi,j, dan sprong je als een kampioen hoogspringen tegen een raam of de buitendeur.
Als ik dan een raam opendeed wilde je aangehaald worden, maar dat was niet genoeg. Toen ik het raam wat verder open deed sprong je naar binnen en moest ik bijna dekking zoeken tegen je wilde enthousiaste begroetingen.
Als ik door de buitendeur ging (naar buiten of naar binnen) sprong je tegen me op om me te omhelzen.
Je zocht geborgenheid, bescherming, genegenheid en gaf door je dankbaarheid alle liefde terug die je maar kon bedenken.
De familie waar je vandaan kwam wilde jou kwijt. Ze zeiden dat ze niet meer voor je konden zorgen.
Ik weet bijna zeker, dat, als ik het hek open zou laten, dat je niet weg zou gaan als je wist dat ik binnen was.
Toen ik een keer het hek uitging om naar de weg te gaan, sprong je als een hinde over de metershoge omheining met puntige spijlen (waar geen enkele andere hond overheen durfde te gaan) om bij me te zijn
Maar je kon niet mee en ik moest ik met je terug om je in mijn verblijf achter te laten.
En toen was opeens alles voorbij.
Op een dag wilde je niet meer eten en snel daarna niet meer drinken.
De nacht voordat je de volgende ochtend naar de dierenarts zou gaan werd een nacht om nooit te vergeten.
Het werd een zware en diep ingrijpende nacht.
Ik zag dat je ziek was. Je kreunde af en toe vanwege de pijn terwijl je op mijn schoot lag.
Je was tegelijk nog levendig ,zoals je de hele tijd was en daarbij nog met een jong katje speelde, en sprong nog op bed om tegen me aan te gaan liggen En als je pijn had ging je staan met een gevoel dat je niet wist wat je overkwam.
En dan ging je weer liggen met je kopje onder mijn oksel of in mijn hals. Of je sprong eruit om te spugen en voor ontlasting, waar het bloed in de diaree overduidelijk was te zien. Je ging zelfs een keer in de kattenbak zitten.
Je ging ook nog een keer in een hoekje onder het bed liggen, maar kwam er gelijk weer uit toen ik naar het toilet moest, want ook toen volgde je me zoals gewoonlijk.
De volgende dag kreeg je direct infuus, maar die vreselijke ziekte Parvo heb je niet kunnen overleven.
Diezelfde avond ben je heengegaan,
Shela, waar je nu ook bent, ik hoop dat je de geborgenheid en genegenheid nog mag voelen die je hebt ervaren en dat dat hetzelfde mag zijn voor elk dier dat aan een mens is toevertrouwd
Je was een hond om met ooen armen geadopteerd te worden.
Maar je was al wat ouder en dan gaan de armen niet zo gauw meer open.
Als dat ook niet zou gaan gebeuren, als je nog had geleefd was je voorgoed bij mij gebleven.
Nu rest alleen nog dat ik vanuit een blijvende plek in mijn hart kan zeggen: Rust zacht!
Canedo, Santa Maria da Feira,
Portugal